Garść technikaliów

Nawet ospałość takiego lenia, jak ja („takiego” oznacza w tym wypadku naprawdę ciężki kaliber, musicie mi uwierzyć na słowo) ma swoje granice. Lektura Specjalna zasługiwała na mały lifting i (prawdopodobnie, o ile grzech numer siedem nie zatriumfuje znowu, a imię jego Śpiący Belzebub) doczeka się ich.

Spostrzegawczy zauważą, iż z recenzji zniknął „Język” w „metryczce” książki. Uznałam, że nie ma sensu trzymać tej opcji, skoro w przypadku pozycji anglojęzycznych dodaję tłumacza, a tytuł już sam jeden sugeruje język książki. Przypadki książek dwujęzycznych czy przez większość objętości pisanych w innym języku niż polski, mimo figurowania jako oficjalnie „polskie” – przypominam sobie tak niewiele, iż nie ma sensu tępić ockhamowskiej brzytwy (czym by potem udręczać gnioty, hę?).

Ustawiłam też wreszcie prawidłową datę. Nie wiem, czy jakkolwiek to wpływa na daty archiwalne, ale skończą się dziwne skoki czasoprzestrzeni (skądinąd czasami miłe). Sztucznie podbijać notek nie mam zamiaru, więc możliwe, że daty „pacyficzne” już się utrwalą przy starszych postach. Za to nowe będą chociaż trochę bliższe rzeczywistości niż moje ostatnie lektury (Odjeżdżaaamy!).  

Wreszcie – może któregoś dnia skuszę się na zmianę oprawy graficznej mojego sieciowego notatnika. Co prawda lubię obecną, ale wskutek kosmicznie skalibrowanego, „ruskiego” monitora, z czasów takich, że dawno i nieprawda, a przy tym należącego do inteligencji bardziej parszywej niż HAL (nie znacie Ernesta, oj niee…) – różnie może wyglądać u tych nielicznych, co LS odwiedzają (Dziękuję!*). Jeśliby wśród tych gadów kopal… wróć, wśród tych nielicznych dinozaurów przywykłych do dłuższych postów i długich gawęd – znalazła się jaka życzliwa istota, potrafiąca coś wedle kolorków i czcionek zasugerować, pomóc, wskazać, poszukać – zadźwięczę z wdzięczności.

Odświeżenia doczeka się też pasek z panelu po prawej. Bloger (aj, moje zęby) ze mnie marny: małą liczbę blogów śledzę regularnie, na umiarkowaną ilość wpadam, a wszelkie łańcuszki, gry, wymiany – to nie na mój uparty łeb, który cały biowirt nosi w sobie, a mimo to trwa w uporze (stuporze?) realnego przywiązania do czytadeł drukowanych. Tak czy inaczej – gdzieś tam sobie krążę i bywam, odwiedzając odwiedzających i nieodwiedzających. Możliwe więc, że poświęcę chwilkę i wypiszę te ileś stronek, które polecam jako warte uwagi.

Do zobaczenia na następnym „przeglądzie technicznym”. 

PS. Jako ilustrację zmian i pracy zamieściłam własne zdjęcie z Muzeum Włókiennictwa w łódzkiej Manufakturze. Niech się kręci, niech się dzierga, niech się dzieje. Ot.

*Tym bardziej, że jak napisałam, gdzieś mi ta cała blogosfera przepływa obok, więc jeśli ktoś już tu przysiadł na chwilę – uśmiecham się ładnie.