Szortalowo-konkursowo, czyli Specynka w miniaturze

Lektura mi się wydłuża, recenzje rodzą w bólach, a tymczasem LS pozostaje bez wpisu. Dobra to okazja do małego chwalipięctwa, w myśl powiedzenia: mała rzecz, a cieszy. 

Na Szortalu zakończył się właśnie konkurs religijny, który miałam nadzieję, szansę, a wreszcie szczęśliwą sposobność plus przyjemność – wygrać. Jakkolwiek dziś widzę w Odwiedzinach pewne zgrzyty (które nie bez słuszności wytknęli komentujący), kierowałam się przy wysyłaniu opowiadania zasadą: jeśli bawi mnie po jakimś czasie od napisania i mordę zmienia w banana, to i czytelnika rozbawi. Piszę „rozbawi”, bo – chociaż melancholikiem jestem z urodzenia i chyba do śmierci – jeśli już przychodzi do króciaków, zaczynam się chichrać i choćbym pękła, poważnie mi nie wyjdzie. Nieformalny (bo niejako „wewnętrzny”) debiut w Schronzinie też był do śmiechu (nawiasem mówiąc, tekstu tego nie cenię dziś zbyt wysoko, ale wspominam z sentymentem).

Intuicja mnie nie zawiodła, Wróżbiarze lada chwila dotrą (książka może i spoza zainteresowań, ale i tak uwielbiam dostawać prawie każdą), Was tymczasem zapraszam do śledzenia przygód Tobiasza, jego kolegi w opałach i przybyszów z wieczności.

PS. Komu Tobiasz wyda się znajomy, to nie bez przyczyny (czytelnicy z LC być może kojarzą tę postać, wówczas występującą w roli adresata pewnego listu w konkursie, w którym zresztą również udało mi się ustrzelić lekturę).

Ciekawscy znajdą na Szortalu jeszcze dwa drabelki (Pierwszy stopień & Zemsta) i garść limeryków. Dorobek mizerny, ale wkrótce się rozrośnie (mam nadzieję). 

Trzymajcie kciuki i piszcie króciaki – mnóstwo frajdy, a nie ma jak malutka zabawa w Panbóczka (Szef w niebiesiech chyba się nie obrazi za tak niewinne giereczki, prawda, Prawda?). C'nie?