Misja Specjalna rozpoczęta!

No to się zadziało.

Być może powinnam próbę blogowania (drugą, pierwsza spaliła na panewce kawał czasu temu) rozpocząć wzniosłym aforyzmem („Per aspera ad astra”) jakowąś ludową mądrością („Słowo się rzekło, kobyłka u płotu”) lub też cytatem z popkultury („No risk, no fun”). Być może. Nie wiem, jaka panuje w blogosferze tradycja czy moda, a nawet nieszczególnie chcę wiedzieć. Zapewne wszyscy startujący chcą sobie tym pierwszym, rozpoczynającym pisaninę sieciową postem dodać otuchy. Ale też i cyrografem, spisywanym z samym sobą – zaszpuntować chęć regularnego dodawania notek, utrwalić ją w zobowiązanie, którego później łatwo się nie „zaprą” (jak niegdyś papier, tak, rzec można, sieć przetrwa wszystko; przecież wujek Google nie śpi).

Tak też i ja się zobowiązuję. Zobowiązuję, a przy tym testuję – po moim dwakroć leworęcznym oswajaniu platformy Bloggera, może się okazać, że notka wyświetli się na gwałtem na oczach – w zestawie kolorów niemalże halucynogennych. Od czegoś jednak trzeba zacząć, jeżeli się chce. Słowo się rzekło.

Czym jest – czy raczej ma być – Lektura Specjalna? Co drugi tzw. „mól książkowy” prowadzi dziś bloga, a w tytule i adresie Lektura Specjalna też sugeruje zawartość okołoksiążkową. Chociaż od przybytku głowa nie boli, to brzytwa Ockhama nakazuje swoje. Na czym polegać miałaby owa „specjalność” witryny?

A jeśli napiszę, że nie bardzo wiem?

To będzie oznaczać, że się droczę.

Bo wiem.

Ale, dobrze, w perspektywie przyszłościowej nie wiem naprawdę, słomiany zapał nie jest mi obcy. Zakładam raczej, o czym LS nie będzie. W zamyśle poświęcony recenzjom książek i przemyśleniom na temat świata literatury, rozkrzewi się być może najdziwaczniejszymi dymensjami, których dziś nie potrafię przewidzieć w skołatanym łbie. Zaznaczam, że po słowie „recenzent” dodaję myślnik i wyraz „amator” Choć są przesłanki do użytkowania tej nazwy w jej właściwym znaczeniu, nie zamierzam sobie uzurpować określenia, które jest być może na wyrost względem moich umiejętności krytycznych i literackich. Być może któregoś dnia wbiję się w piórka, prawo to polskie i zbójeckie, rwać rzepę, póki rośnie. Pożyjemy, zobaczymy.

Poza tym, oczywiście, nazwa bloga nawiązuje do ksywy. Która z kolei nawiązuje przez różne przekorne konotacje do mnie. Ale o tym kiedy indziej.

Nie deklaruję notek co dzień, tydzień, miesiąc, o tym, o tamtym. Nie wszystkie teksty będą też opiniami, tak myślę. Jeśli dewizą blogera jest „Wolnoć Tomku w swoim domku” to zamierzam bezczelnie użytkować ją w praktyce.

Na koniec dodam, że słowa „blog” nie cierpię. Za „blogerem” też nie przepadam. Grduła, klucha w gardle, napęczniałe, fatalnie brzmiące słowo „B-l-o-g”, zbitka literowa, która przyprawia mnie o dreszcz przerażenia. Nie żartuję. Brzeg, dryg, wizg, smog… i nie ma objawów. Blog – i coś złego się ze mną dzieje, już „klop”, poczciwe, swojskie plaśnięcie o piedestał świątyni dumania, z tym swoim miękkim „p” na końcu – mam za słowo przyjemniejsze.

Blog, blog… A jednak będę musiała to przeżyć.

Witajcie w Cichym Zakątku, przybytku Lektury Specjalnej.

PS. Blogger bunt podnosi; poprawnych znaków typograficznych nie będzie. 
E: A jednak łyknął typografię... No proszę... /dopisek z dn. 11.02.2013/